بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ (0)
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿التین، 0﴾
وَ التِّینِ وَ الزَّیْتُونِ (1)
سوگند به [ کوه ] تین و زیتون ،
﴿التین، 1﴾
وَ طُورِ سِینِینَ (2)
و طور سینا ،
﴿التین، 2﴾
وَ هٰذَا الْبَلَدِ الْأَمِینِ (3)
و این شهر امن [ و امان ] ،
﴿التین، 3﴾
لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِی أَحْسَنِ تَقْوِیمٍ (4)
[ که ] براستى انسان را در نیکوترین اعتدال آفریدیم .
﴿التین، 4﴾
ثُمَّ رَدَدْنَاهُ أَسْفَلَ سَافِلِینَ (5)
سپس او را به پستترین [ مراتب ] پستى بازگردانیدیم ;
﴿التین، 5﴾
إِلاَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَلَهُمْ أَجْرٌ غَیْرُ مَمْنُونٍ (6)
مگر کسانى را که گرویده و کارهاى شایسته کردهاند ، که پاداشى بىمنّت خواهند داشت .
﴿التین، 6﴾
فَمَا یُکَذِّبُکَ بَعْدُ بِالدِّینِ (7)
پس چه چیز ، تو را بعد [ از این ] به تکذیب جزا وامىدارد ؟
﴿التین، 7﴾
أَ لَیْسَ اللَّهُ بِأَحْکَمِ الْحَاکِمِینَ (8)
آیا خدا نیکوترین داوران نیست ؟
﴿التین، 8﴾
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ (0)
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿العلق، 0﴾
اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّکَ الَّذِی خَلَقَ (1)
بخوان به نام پروردگارت که آفرید .
﴿العلق، 1﴾
خَلَقَ الْإِنْسَانَ مِنْ عَلَقٍ (2)
انسان را از عَلَق آفرید .
﴿العلق، 2﴾
اقْرَأْ وَ رَبُّکَ الْأَکْرَمُ (3)
بخوان ، و پروردگار تو کریمترین [ کریمان ] است .
﴿العلق، 3﴾
الَّذِی عَلَّمَ بِالْقَلَمِ (4)
همان کس که به وسیله قلم آموخت .
﴿العلق، 4﴾
عَلَّمَ الْإِنْسَانَ مَا لَمْ یَعْلَمْ (5)
آنچه را که انسان نمىدانست [ بتدریج به او ] آموخت .
﴿العلق، 5﴾
کَلاَّ إِنَّ الْإِنْسَانَ لَیَطْغَى (6)
حقّاً که انسان سرکشى مىکند ،
﴿العلق، 6﴾
أَنْ رَآهُ اسْتَغْنَى (7)
همین که خود را بىنیاز پندارد .
﴿العلق، 7﴾
إِنَّ إِلَى رَبِّکَ الرُّجْعَى (8)
در حقیقت ، بازگشت به سوى پروردگار توست .
﴿العلق، 8﴾
أَ رَأَیْتَ الَّذِی یَنْهَى (9)
آیا دیدى آن کس را که باز مىداشت ،
﴿العلق، 9﴾
عَبْداً إِذَا صَلَّى (10)
بندهاى را آن گاه که نماز مىگزارد ؟
﴿العلق، 10﴾
أَ رَأَیْتَ إِنْ کَانَ عَلَى الْهُدَى (11)
چه پندارى اگر او بر هدایت باشد ،
﴿العلق، 11﴾
أَوْ أَمَرَ بِالتَّقْوَى (12)
یا به پرهیزگارى وادارد [ براى او بهتر نیست ] ؟
﴿العلق، 12﴾
أَ رَأَیْتَ إِنْ کَذَّبَ وَ تَوَلَّى (13)
[ و باز ] آیا چه پندارى [ که ] اگر او به تکذیب پردازد و روى برگردانَد [ چه کیفرى در پیش دارد ] ؟
﴿العلق، 13﴾
أَ لَمْ یَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ یَرَى (14)
مگر ندانسته که خدا مىبیند ؟
﴿العلق، 14﴾
کَلاَّ لَئِنْ لَمْ یَنْتَهِ لَنَسْفَعاً بِالنَّاصِیَةِ (15)
زنهار ، اگر باز نایستد ، موى پیشانى [ او ] را سخت بگیریم ;
﴿العلق، 15﴾
نَاصِیَةٍ کَاذِبَةٍ خَاطِئَةٍ (16)
[ همان ] موىِ پیشانى دروغزن گناهپیشه را .
﴿العلق، 16﴾
فَلْیَدْعُ نَادِیَهُ (17)
[ بگو ] تا گروه خود را بخواند .
﴿العلق، 17﴾
سَنَدْعُ الزَّبَانِیَةَ (18)
بزودى آتشبانان را فرا خوانیم .
﴿العلق، 18﴾
کَلاَّ لاَ تُطِعْهُ وَ اسْجُدْ وَ اقْتَرِبْ (19)
زنهار ! فرمانش مَبَر ، و سجده کن ، و خود را [ به خدا ] نزدیک گردان .
﴿العلق، 19﴾
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ (0)
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿القدر، 0﴾
إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ فِی لَیْلَةِ الْقَدْرِ (1)
ما [ قرآن را ] در شب قدر نازل کردیم .
﴿القدر، 1﴾
وَ مَا أَدْرَاکَ مَا لَیْلَةُ الْقَدْرِ (2)
و از شب قدر ، چه آگاهت کرد .
﴿القدر، 2﴾
لَیْلَةُ الْقَدْرِ خَیْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ (3)
شبِ قدر از هزار ماه ارجمندتر است .
﴿القدر، 3﴾
تَنَزَّلُ الْمَلاَئِکَةُ وَ الرُّوحُ فِیهَا بِإِذْنِ رَبِّهِمْ مِنْ کُلِّ أَمْرٍ (4)
در آن [ شب ] فرشتگان ، با روح ، به فرمان پروردگارشان ، براى هر کارى [ که مقرّر شده است ] فرود آیند ;
﴿القدر، 4﴾
سَلاَمٌ هِیَ حَتَّى مَطْلَعِ الْفَجْرِ (5)
[ آن شب ] تا دَمِ صُبح ، صلح و سلام است .
﴿القدر، 5﴾
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ (0)
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿البینة، 0﴾
لَمْ یَکُنِ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ وَ الْمُشْرِکِینَ مُنْفَکِّینَ حَتَّى تَأْتِیَهُمُ الْبَیِّنَةُ (1)
کافرانِ اهل کتاب و مشرکان ، دستبردار نبودند تا دلیلى آشکار بر ایشان آید :
﴿البینة، 1﴾
رَسُولٌ مِنَ اللَّهِ یَتْلُو صُحُفاً مُطَهَّرَةً (2)
فرستادهاى از جانب خدا که [ بر آنان ] صحیفههایى پاک را تلاوت کند ،
﴿البینة، 2﴾
فِیهَا کُتُبٌ قَیِّمَةٌ (3)
که در آنها نوشتههاى استوار است .
﴿البینة، 3﴾
وَ مَا تَفَرَّقَ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ إِلاَّ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَتْهُمُ الْبَیِّنَةُ (4)
و اهل کتاب دستخوشِ پراکندگى نشدند ، مگر پس از آنکه برهان آشکار براى آنان آمد .
﴿البینة، 4﴾
وَ مَا أُمِرُوا إِلاَّ لِیَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ حُنَفَاءَ وَ یُقِیمُوا الصَّلاَةَ وَ یُؤْتُوا الزَّکَاةَ وَ ذٰلِکَ دِینُ الْقَیِّمَةِ (5)
و فرمان نیافته بودند جز اینکه خدا را بپرستند ، و در حالى که به توحید گراییدهاند ، دین [ خود ] را براى او خالص گردانند ، و نماز برپا دارند و زکات بدهند ; و دین [ ثابت و ] پایدار همین است .
﴿البینة، 5﴾
إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ وَ الْمُشْرِکِینَ فِی نَارِ جَهَنَّمَ خَالِدِینَ فِیهَا أُولٰئِکَ هُمْ شَرُّ الْبَرِیَّةِ (6)
کسانى از اهل کتاب که کفر ورزیدهاند و [ نیز ] مشرکان در آتش دوزخند ، [ و ] در آن همواره مىمانند ; اینانند که بدترین آفریدگانند .
﴿البینة، 6﴾
إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أُولٰئِکَ هُمْ خَیْرُ الْبَرِیَّةِ (7)
در حقیقت کسانى که گرویده و کارهاى شایسته کردهاند ، آنانند که بهترین آفریدگانند .
﴿البینة، 7﴾
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ (0)
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿الزلزلة، 0﴾
إِذَا زُلْزِلَتِ الْأَرْضُ زِلْزَالَهَا (1)
آن گاه که زمین به لرزش [ شدید ] خود لرزانیده شود ،
﴿الزلزلة، 1﴾
وَ أَخْرَجَتِ الْأَرْضُ أَثْقَالَهَا (2)
و زمین بارهاى سنگین خود را برون افکند ،
﴿الزلزلة، 2﴾
وَ قَالَ الْإِنْسَانُ مَا لَهَا (3)
و انسان گوید : « [ زمین ] را چه شده است ؟ »
﴿الزلزلة، 3﴾
یَوْمَئِذٍ تُحَدِّثُ أَخْبَارَهَا (4)
آن روز است که [ زمین ] خبرهاى خود را باز گوید .
﴿الزلزلة، 4﴾
بِأَنَّ رَبَّکَ أَوْحَى لَهَا (5)
[ همان گونه ] که پروردگارت بدان وحى کرده است .
﴿الزلزلة، 5﴾
یَوْمَئِذٍ یَصْدُرُ النَّاسُ أَشْتَاتاً لِیُرَوْا أَعْمَالَهُمْ (6)
آن روز ، مردم [ به حال ] پراکنده برآیند تا [ نتیجه ] کارهایشان به آنان نشان داده شود .
﴿الزلزلة، 6﴾
فَمَنْ یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَیْراً یَرَهُ (7)
پس هر که هموزن ذرّهاى نیکى کند [ نتیجه ] آن را خواهد دید .
﴿الزلزلة، 7﴾
وَ مَنْ یَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرّاً یَرَهُ (8)
و هر که هموزن ذرّهاى بدى کند [ نتیجه ] آن را خواهد دید .
﴿الزلزلة، 8﴾
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ (0)
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿العادیات، 0﴾
وَ الْعَادِیَاتِ ضَبْحاً (1)
سوگند به مادیانهایى که با همهمه تازانند و با سمّ [ هاى ] خود از سنگ آتش مىجهانند !
﴿العادیات، 1﴾
فَالْمُورِیَاتِ قَدْحاً (2)
و برق [ از سنگ ] همى جهانند ،
﴿العادیات، 2﴾
فَالْمُغِیرَاتِ صُبْحاً (3)
و صبحگاهان هجوم آرند ،
﴿العادیات، 3﴾
فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعاً (4)
و با آن [ یورش ] ، گَردى برانگیزند ،
﴿العادیات، 4﴾
فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعاً (5)
و بدان [ هجوم ] ، در دل گروهى درآیند ،
﴿العادیات، 5﴾
إِنَّ الْإِنْسَانَ لِرَبِّهِ لَکَنُودٌ (6)
که انسان نسبت به پروردگارش سخت ناسپاس است ،
﴿العادیات، 6﴾
وَ إِنَّهُ عَلَى ذٰلِکَ لَشَهِیدٌ (7)
و او خود بر این [ امر ] ، نیک گواه است .
﴿العادیات، 7﴾
وَ إِنَّهُ لِحُبِّ الْخَیْرِ لَشَدِیدٌ (8)
و راستى او سخت شیفته مال است .
﴿العادیات، 8﴾
أَ فَلاَ یَعْلَمُ إِذَا بُعْثِرَ مَا فِی الْقُبُورِ (9)
مگر نمىداند که چون آنچه در گورهاست بیرون ریخته گردد ،
﴿العادیات، 9﴾
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ (0)
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿العادیات، 0﴾
وَ الْعَادِیَاتِ ضَبْحاً (1)
سوگند به مادیانهایى که با همهمه تازانند و با سمّ [ هاى ] خود از سنگ آتش مىجهانند !
﴿العادیات، 1﴾
فَالْمُورِیَاتِ قَدْحاً (2)
و برق [ از سنگ ] همى جهانند ،
﴿العادیات، 2﴾
فَالْمُغِیرَاتِ صُبْحاً (3)
و صبحگاهان هجوم آرند ،
﴿العادیات، 3﴾
فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعاً (4)
و با آن [ یورش ] ، گَردى برانگیزند ،
﴿العادیات، 4﴾
فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعاً (5)
و بدان [ هجوم ] ، در دل گروهى درآیند ،
﴿العادیات، 5﴾
إِنَّ الْإِنْسَانَ لِرَبِّهِ لَکَنُودٌ (6)
که انسان نسبت به پروردگارش سخت ناسپاس است ،
﴿العادیات، 6﴾
وَ إِنَّهُ عَلَى ذٰلِکَ لَشَهِیدٌ (7)
و او خود بر این [ امر ] ، نیک گواه است .
﴿العادیات، 7﴾
وَ إِنَّهُ لِحُبِّ الْخَیْرِ لَشَدِیدٌ (8)
و راستى او سخت شیفته مال است .
﴿العادیات، 8﴾
أَ فَلاَ یَعْلَمُ إِذَا بُعْثِرَ مَا فِی الْقُبُورِ (9)
مگر نمىداند که چون آنچه در گورهاست بیرون ریخته گردد ،
﴿العادیات، 9﴾
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿القارعة، 0﴾
الْقَارِعَةُ (1)
کوبنده ،
﴿القارعة، 1﴾
مَا الْقَارِعَةُ (2)
چیست کوبنده ؟
﴿القارعة، 2﴾
وَ مَا أَدْرَاکَ مَا الْقَارِعَةُ (3)
و تو چه دانى که کوبنده چیست ؟
﴿القارعة، 3﴾
یَوْمَ یَکُونُ النَّاسُ کَالْفَرَاشِ الْمَبْثُوثِ (4)
روزى که مردم چون پروانه [ هاى ] پراکنده گردند ،
﴿القارعة، 4﴾
وَ تَکُونُ الْجِبَالُ کَالْعِهْنِ الْمَنْفُوشِ (5)
و کوهها مانند پشمِ زدهشده رنگین شود .
﴿القارعة، 5﴾
فَأَمَّا مَنْ ثَقُلَتْ مَوَازِینُهُ (6)
امّا هر که سنجیدههایش سنگین برآید ،
﴿القارعة، 6﴾
فَهُوَ فِی عِیشَةٍ رَاضِیَةٍ (7)
پس وى در زندگى خوشى خواهد بود !
﴿القارعة، 7﴾
وَ أَمَّا مَنْ خَفَّتْ مَوَازِینُهُ (8)
و امّا هر که سنجیدههایش سَبُک برآید ،
﴿القارعة، 8﴾
فَأُمُّهُ هَاوِیَةٌ (9)
پس جایش « هاویه » باشد .
﴿القارعة، 9﴾
وَ مَا أَدْرَاکَ مَا هِیَهْ (10)
و تو چه دانى که آن چیست ؟
﴿القارعة، 10﴾
نَارٌ حَامِیَةٌ (11)
آتشى است سوزنده .
﴿القارعة، 11﴾
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿التکاثر، 0﴾
أَلْهَاکُمُ التَّکَاثُرُ (1)
تفاخر به بیشتر داشتن ، شما را غافل داشت .
﴿التکاثر، 1﴾
حَتَّى زُرْتُمُ الْمَقَابِرَ (2)
تا کارتان [ و پایتان ] به گورستان رسید .
﴿التکاثر، 2﴾
کَلاَّ سَوْفَ تَعْلَمُونَ (3)
نه چنین است ، زودا که بدانید .
﴿التکاثر، 3﴾
ثُمَّ کَلاَّ سَوْفَ تَعْلَمُونَ (4)
باز هم نه چنین است ، زودا که بدانید .
﴿التکاثر، 4﴾
کَلاَّ لَوْ تَعْلَمُونَ عِلْمَ الْیَقِینِ (5)
هرگز چنین نیست ، اگر علم الیقین داشتید !
﴿التکاثر، 5﴾
لَتَرَوُنَّ الْجَحِیمَ (6)
به یقین دوزخ را مىبینید .
﴿التکاثر، 6﴾
ثُمَّ لَتَرَوُنَّهَا عَیْنَ الْیَقِینِ (7)
سپس آن را قطعاً به عین الیقین درمىیابید .
﴿التکاثر، 7﴾
ثُمَّ لَتُسْأَلُنَّ یَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعِیمِ (8)
سپس در همان روز است که از نعمتِ [ روى زمین ] پرسیده خواهید شد .
﴿التکاثر، 8﴾
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿العصر، 0﴾
وَ الْعَصْرِ (1)
سوگند به عصرِ [ غلبه حقّ بر باطل ] ،
﴿العصر، 1﴾
إِنَّ الْإِنْسَانَ لَفِی خُسْرٍ (2)
که واقعاً انسان دستخوشِ زیان است ;
﴿العصر، 2﴾
إِلاَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَ تَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَ تَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ (3)
مگر کسانى که گرویده و کارهاى شایسته کرده و همدیگر را به حقّ سفارش و به شکیبایى توصیه کردهاند .
﴿العصر، 3﴾
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿الهمزة، 0﴾
وَیْلٌ لِکُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ (1)
واى بر هر بدگوى عیبجویى ،
﴿الهمزة، 1﴾
الَّذِی جَمَعَ مَالاً وَ عَدَّدَهُ (2)
که مالى گرد آورد و برشمردش .
﴿الهمزة، 2﴾
یَحْسَبُ أَنَّ مَالَهُ أَخْلَدَهُ (3)
پندارد که مالش او را جاوید کرده ;
﴿الهمزة، 3﴾
کَلاَّ لَیُنْبَذَنَّ فِی الْحُطَمَةِ (4)
ولى نه ! قطعاً در آتش خردکننده فرو افکنده خواهد شد .
﴿الهمزة، 4﴾
وَ مَا أَدْرَاکَ مَا الْحُطَمَةُ (5)
و تو چه دانى که آن آتشِ خردکننده چیست ؟
﴿الهمزة، 5﴾
نَارُ اللَّهِ الْمُوقَدَةُ (6)
آتشِ افروخته خدا [ یى ] است .
﴿الهمزة، 6﴾
الَّتِی تَطَّلِعُ عَلَى الْأَفْئِدَةِ (7)
[ آتشى ] که به دلها مىرسد .
﴿الهمزة، 7﴾
إِنَّهَا عَلَیْهِمْ مُؤْصَدَةٌ (8)
و [ آتشى که ] در ستونهایى دراز ، آنان را در میان فرامىگیرد .
﴿الهمزة، 8﴾
فِی عَمَدٍ مُمَدَّدَةٍ (9)
و [ آتشى که ] در ستونهایى دراز ، آنان را در میان فرامىگیرد .
﴿الهمزة، 9﴾
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿الفیل، 0﴾
أَ لَمْ تَرَ کَیْفَ فَعَلَ رَبُّکَ بِأَصْحَابِ الْفِیلِ (1)
مگر ندیدى پروردگارت با پیلداران چه کرد ؟
﴿الفیل، 1﴾
أَ لَمْ یَجْعَلْ کَیْدَهُمْ فِی تَضْلِیلٍ (2)
آیا نیرنگشان را بر باد نداد ؟
﴿الفیل، 2﴾
وَ أَرْسَلَ عَلَیْهِمْ طَیْراً أَبَابِیلَ (3)
و بر سر آنها ، دسته دسته پرندگانى « ابابیل » فرستاد .
﴿الفیل، 3﴾
تَرْمِیهِمْ بِحِجَارَةٍ مِنْ سِجِّیلٍ (4)
[ که ] بر آنان سنگهایى از گِلِ [ سخت ] مىافکندند .
﴿الفیل، 4﴾
فَجَعَلَهُمْ کَعَصْفٍ مَأْکُولٍ (5)
و [ سرانجام ، خدا ] آنان را مانند کاه جویده شده گردانید .
﴿الفیل، 5﴾
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿قریش، 0﴾
لِإِیلاَفِ قُرَیْشٍ (1)
براى اُلفت دادنِ قریش ،
﴿قریش، 1﴾
إِیلاَفِهِمْ رِحْلَةَ الشِّتَاءِ وَ الصَّیْفِ (2)
الفتشان هنگام کوچ زمستان و تابستان ، [ خدا پیلداران را نابود کرد . ]
﴿قریش، 2﴾
فَلْیَعْبُدُوا رَبَّ هٰذَا الْبَیْتِ (3)
پس باید خداوند این خانه را بپرستند ;
﴿قریش، 3﴾
الَّذِی أَطْعَمَهُمْ مِنْ جُوعٍ وَ آمَنَهُمْ مِنْ خَوْفٍ (4)
همان [ خدایى ] که در گرسنگى غذایشان داد ، و از بیم [ دشمن ] آسودهخاطرشان کرد .
﴿قریش، 4﴾
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿الماعون، 0﴾
أَ رَأَیْتَ الَّذِی یُکَذِّبُ بِالدِّینِ (1)
آیا کسى را که [ روزِ ] جزا را دروغ مىخواند ، دیدى ؟
﴿الماعون، 1﴾
فَذٰلِکَ الَّذِی یَدُعُّ الْیَتِیمَ (2)
این همان کس است که یتیم را بسختى مىراند ،
﴿الماعون، 2﴾
وَ لاَ یَحُضُّ عَلَى طَعَامِ الْمِسْکِینِ (3)
و به خوراک دادن بینوا ترغیب نمىکند .
﴿الماعون، 3﴾
فَوَیْلٌ لِلْمُصَلِّینَ (4)
پس واى بر نمازگزارانى
﴿الماعون، 4﴾
الَّذِینَ هُمْ عَنْ صَلاَتِهِمْ سَاهُونَ (5)
که از نمازشان غافلند ،
﴿الماعون، 5﴾
الَّذِینَ هُمْ یُرَاءُونَ (6)
آنان که ریا مىکنند ،
﴿الماعون، 6﴾
وَ یَمْنَعُونَ الْمَاعُونَ (7)
و از [ دادن ] زکات [ و وسایل و ما یحتاج خانه ] خوددارى مىورزند .
﴿الماعون، 7﴾
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿الکوثر، 0﴾
إِنَّا أَعْطَیْنَاکَ الْکَوْثَرَ (1)
ما تو را [ چشمه ] کوثر دادیم ،
﴿الکوثر، 1﴾
فَصَلِّ لِرَبِّکَ وَ انْحَرْ (2)
پس براى پروردگارت نماز گزار و قربانى کن .
﴿الکوثر، 2﴾
إِنَّ شَانِئَکَ هُوَ الْأَبْتَرُ (3)
دشمنت خود بىتبار خواهد بود .
﴿الکوثر، 3﴾
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿الکافرون، 0﴾
قُلْ یَا أَیُّهَا الْکَافِرُونَ (1)
بگو : « اى کافران ،
﴿الکافرون، 1﴾
لاَ أَعْبُدُ مَا تَعْبُدُونَ (2)
آنچه مىپرستید ، نمىپرستم .
﴿الکافرون، 2﴾
وَ لاَ أَنْتُمْ عَابِدُونَ مَا أَعْبُدُ (3)
و آنچه مىپرستم ، شما نمىپرستید .
﴿الکافرون، 3﴾
وَ لاَ أَنَا عَابِدٌ مَا عَبَدْتُمْ (4)
و نه آنچه پرستیدید من مىپرستم .
﴿الکافرون، 4﴾
وَ لاَ أَنْتُمْ عَابِدُونَ مَا أَعْبُدُ (5)
و نه آنچه مىپرستم شما مىپرستید .
﴿الکافرون، 5﴾
لَکُمْ دِینُکُمْ وَ لِیَ دِینِ (6)
دین شما براى خودتان ، و دینِ من براى خودم . »
﴿الکافرون، 6﴾
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿النصر، 0﴾
إِذَا جَاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَ الْفَتْحُ (1)
چون یارىِ خدا و پیروزى فرا رَسَد ،
﴿النصر، 1﴾
وَ رَأَیْتَ النَّاسَ یَدْخُلُونَ فِی دِینِ اللَّهِ أَفْوَاجاً (2)
و ببینى که مردم دستهدسته در دین خدا درآیند ،
﴿النصر، 2﴾
فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ وَ اسْتَغْفِرْهُ إِنَّهُ کَانَ تَوَّاباً (3)
پس به ستایش پروردگارت نیایشگر باش و از او آمرزش خواه ، که وى همواره توبهپذیر است .
﴿النصر، 3﴾
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿المسد، 0﴾
تَبَّتْ یَدَا أَبِی لَهَبٍ وَ تَبَ (1)
بریده باد دو دست ابو لهب ، و مرگ بر او باد .
﴿المسد، 1﴾
مَا أَغْنَى عَنْهُ مَالُهُ وَ مَا کَسَبَ (2)
دارایى او و آنچه اندوخت ، سودش نکرد .
﴿المسد، 2﴾
سَیَصْلَى نَاراً ذَاتَ لَهَبٍ (3)
بزودى در آتشى پُرزبانه درآید .
﴿المسد، 3﴾
وَ امْرَأَتُهُ حَمَّالَةَ الْحَطَبِ (4)
و زنش ، آن هیمهکش [ آتش فروز ] ،
﴿المسد، 4﴾
فِی جِیدِهَا حَبْلٌ مِنْ مَسَدٍ (5)
بر گردنش طنابى از لیف خرماست .
﴿المسد، 5﴾
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿المسد، 0﴾
تَبَّتْ یَدَا أَبِی لَهَبٍ وَ تَبَ (1)
بریده باد دو دست ابو لهب ، و مرگ بر او باد .
﴿المسد، 1﴾
مَا أَغْنَى عَنْهُ مَالُهُ وَ مَا کَسَبَ (2)
دارایى او و آنچه اندوخت ، سودش نکرد .
﴿المسد، 2﴾
سَیَصْلَى نَاراً ذَاتَ لَهَبٍ (3)
بزودى در آتشى پُرزبانه درآید .
﴿المسد، 3﴾
وَ امْرَأَتُهُ حَمَّالَةَ الْحَطَبِ (4)
و زنش ، آن هیمهکش [ آتش فروز ] ،
﴿المسد، 4﴾
فِی جِیدِهَا حَبْلٌ مِنْ مَسَدٍ (5)
بر گردنش طنابى از لیف خرماست .
﴿المسد، 5﴾
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿الفلق، 0﴾
قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ (1)
بگو : « پناه مىبرم به پروردگار سپیده دم ،
﴿الفلق، 1﴾
مِنْ شَرِّ مَا خَلَقَ (2)
از شرّ آنچه آفریده ،
﴿الفلق، 2﴾
وَ مِنْ شَرِّ غَاسِقٍ إِذَا وَقَبَ (3)
و از شرّ تاریکى چون فراگیرد ،
﴿الفلق، 3﴾
وَ مِنْ شَرِّ النَّفَّاثَاتِ فِی الْعُقَدِ (4)
و از شرّ دمندگان افسون در گرهها ،
﴿الفلق، 4﴾
وَ مِنْ شَرِّ حَاسِدٍ إِذَا حَسَدَ (5)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿الناس، 0﴾
قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ (1)
بگو : « پناه مىبرم به پروردگار مردم ،
﴿الناس، 1﴾
مَلِکِ النَّاسِ (2)
پادشاه مردم ،
﴿الناس، 2﴾
إِلٰهِ النَّاسِ (3)
معبودِ مردم ،
﴿الناس، 3﴾
مِنْ شَرِّ الْوَسْوَاسِ الْخَنَّاسِ (4)
از شرّ وسوسهگر نهانى ;
﴿الناس، 4﴾
الَّذِی یُوَسْوِسُ فِی صُدُورِ النَّاسِ (5)
آن کس که در سینههاى مردم وسوسه مىکند ،
﴿الناس، 5﴾
مِنَ الْجِنَّةِ وَ النَّاسِ (6)
چه از جنّ و [ چه از ] انس . »
﴿الناس، 6﴾