بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿نوح، 0﴾
إِنَّا أَرْسَلْنَا نُوحاً إِلَى قَوْمِهِ أَنْ أَنْذِرْ قَوْمَکَ مِنْ قَبْلِ أَنْ یَأْتِیَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ (1)
ما نوح را به سوى قومش فرستادیم که : « قومت را ، پیش از آنکه عذابى دردناک به آنان رسد ، هشدار ده . »
﴿نوح، 1﴾
قَالَ یَا قَوْمِ إِنِّی لَکُمْ نَذِیرٌ مُبِینٌ (2)
[ نوح ] گفت : « اى قوم من ، من شما را هشداردهندهاى آشکارم ،
﴿نوح، 2﴾
أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَ اتَّقُوهُ وَ أَطِیعُونِ (3)
که خدا را بپرستید و از او پروا دارید و مرا فرمان برید .
﴿نوح، 3﴾
یَغْفِرْ لَکُمْ مِنْ ذُنُوبِکُمْ وَ یُؤَخِّرْکُمْ إِلَى أَجَلٍ مُسَمًّى إِنَّ أَجَلَ اللَّهِ إِذَا جَاءَ لاَ یُؤَخَّرُ لَوْ کُنْتُمْ تَعْلَمُونَ (4)
[ تا ] برخى از گناهانتان را بر شما ببخشاید و [ اجل ] شما را تا وقتى معیّن به تأخیر اندازد . اگر بدانید ، چون وقت مقرّر خدا برسد ، تأخیر بر نخواهد داشت . »
﴿نوح، 4﴾
قَالَ رَبِّ إِنِّی دَعَوْتُ قَوْمِی لَیْلاً وَ نَهَاراً (5)
[ نوح ] گفت : « پروردگارا ، من قوم خود را شب و روز دعوت کردم ،
﴿نوح، 5﴾
فَلَمْ یَزِدْهُمْ دُعَائِی إِلاَّ فِرَاراً (6)
و دعوت من جز بر گریزشان نیفزود .
﴿نوح، 6﴾
وَ إِنِّی کُلَّمَا دَعَوْتُهُمْ لِتَغْفِرَ لَهُمْ جَعَلُوا أَصَابِعَهُمْ فِی آذَانِهِمْ وَ اسْتَغْشَوْا ثِیَابَهُمْ وَ أَصَرُّوا وَ اسْتَکْبَرُوا اسْتِکْبَاراً (7)
و من هر بار که آنان را دعوت کردم تا ایشان را بیامرزى ، انگشتانشان را در گوشهایشان کردند و رداى خویشتن بر سر کشیدند و اصرار ورزیدند و هر چه بیشتر بر کبر خود افزودند .
﴿نوح، 7﴾
ثُمَّ إِنِّی دَعَوْتُهُمْ جِهَاراً (8)
سپس من آشکارا آنان را دعوت کردم .
﴿نوح، 8﴾
ثُمَّ إِنِّی أَعْلَنْتُ لَهُمْ وَ أَسْرَرْتُ لَهُمْ إِسْرَاراً (9)
باز من به آنان اعلام نمودم و در خلوت [ و ] پوشیده نیز به ایشان گفتم .
﴿نوح، 9﴾
فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوا رَبَّکُمْ إِنَّهُ کَانَ غَفَّاراً (10)
و گفتم : از پروردگارتان آمرزش بخواهید که او همواره آمرزنده است .
﴿نوح، 10﴾