بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿القیامة، 0﴾
لاَ أُقْسِمُ بِیَوْمِ الْقِیَامَةِ (1)
نه ! سوگند به روز رستاخیز ،
﴿القیامة، 1﴾
وَ لاَ أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ (2)
و [ باز ] نه ! سوگند به و جدان سرزنشگر !
﴿القیامة، 2﴾
أَ یَحْسَبُ الْإِنْسَانُ أَلَّنْ نَجْمَعَ عِظَامَهُ (3)
آیا انسان مىپندارد که هرگز ریزه استخوانهایش را گرد نخواهیم آورد ؟ !
﴿القیامة، 3﴾
بَلَى قَادِرِینَ عَلَى أَنْ نُسَوِّیَ بَنَانَهُ (4)
آرى [ بلکه ] تواناییم که [ خطوط ] سر انگشتانش را [ یکا یک ] درست [ و بازسازى ] کنیم .
﴿القیامة، 4﴾
بَلْ یُرِیدُ الْإِنْسَانُ لِیَفْجُرَ أَمَامَهُ (5)
ولى نه ، انسان مىخواهد که در پیشگاه او فسادکارى کند .
﴿القیامة، 5﴾
یَسْأَلُ أَیَّانَ یَوْمُ الْقِیَامَةِ (6)
مىپرسد : « روز رستاخیز چه وقت است ؟ »
﴿القیامة، 6﴾
فَإِذَا بَرِقَ الْبَصَرُ (7)
پس آن گاه که دیده خیره گردد ،
﴿القیامة، 7﴾
وَ خَسَفَ الْقَمَرُ (8)
و ماه در خسوف افتد ،
﴿القیامة، 8﴾
وَ جُمِعَ الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ (9)
و آفتاب و ماه به هم گرد آیند ،
﴿القیامة، 9﴾
یَقُولُ الْإِنْسَانُ یَوْمَئِذٍ أَیْنَ الْمَفَرُّ (10)
آن روز انسان مىگوید : « [ راه ] گریز کجاست ؟ »
﴿القیامة، 10﴾
کَلاَّ لاَ وَزَرَ (11)
حاشا ؟ پناهگاهى نیست !
﴿القیامة، 11﴾
إِلَى رَبِّکَ یَوْمَئِذٍ الْمُسْتَقَرُّ (12)
آن روز ، قرارگاه [ نهایى ] به سوى پروردگار توست !
﴿القیامة، 12﴾
یُنَبَّأُ الْإِنْسَانُ یَوْمَئِذٍ بِمَا قَدَّمَ وَ أَخَّرَ (13)
آن روز است که انسان را از آنچه از دیرباز یا پس از آن انجام داده آگاهى دهند .
﴿القیامة، 13﴾
بَلِ الْإِنْسَانُ عَلَى نَفْسِهِ بَصِیرَةٌ (14)
بلکه انسان خود بر نفس خویشتن بیناست ،
﴿القیامة، 14﴾
وَ لَوْ أَلْقَى مَعَاذِیرَهُ (15)
هر چند دست به عذرتراشى زند .
﴿القیامة، 15﴾
لاَ تُحَرِّکْ بِهِ لِسَانَکَ لِتَعْجَلَ بِهِ (16)
زبانت را [ در هنگام وحى ] زود بحرکت درنیاور تا در خواندن [ قرآن ] شتابزدگى بخرج دهى .
﴿القیامة، 16﴾
إِنَّ عَلَیْنَا جَمْعَهُ وَ قُرْآنَهُ (17)
در حقیقت گردآوردن و خواندن آن بر [ عهده ] ماست .
﴿القیامة، 17﴾
فَإِذَا قَرَأْنَاهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ (18)
پس چون آن را برخواندیم [ همانگونه ] خواندن آن را دنبال کن .
﴿القیامة، 18﴾
ثُمَّ إِنَّ عَلَیْنَا بَیَانَهُ (19)
سپس توضیح آن [ نیز ] بر عهده ماست !
﴿القیامة، 19﴾