بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
﴿الشمس، 0﴾
وَ الشَّمْسِ وَ ضُحَاهَا (1)
سوگند به خورشید و تابندگىاش ،
﴿الشمس، 1﴾
وَ الْقَمَرِ إِذَا تَلاَهَا (2)
سوگند به مَه چون پى [ خورشید ] رَوَد .
﴿الشمس، 2﴾
وَ النَّهَارِ إِذَا جَلاَّهَا (3)
سوگند به روز چون [ زمین را ] روشن گرداند ،
﴿الشمس، 3﴾
وَ اللَّیْلِ إِذَا یَغْشَاهَا (4)
سوگند به شب چو پرده بر آن پوشد ،
﴿الشمس، 4﴾
وَ السَّمَاءِ وَ مَا بَنَاهَا (5)
سوگند به آسمان و آن کس که آن را برافراشت ،
﴿الشمس، 5﴾
وَ الْأَرْضِ وَ مَا طَحَاهَا (6)
سوگند به زمین و آن کس که آن را گسترد ،
﴿الشمس، 6﴾
وَ نَفْسٍ وَ مَا سَوَّاهَا (7)
سوگند به نَفْس و آن کس که آن را درست کرد ;
﴿الشمس، 7﴾
فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَ تَقْوَاهَا (8)
سپس پلیدکارى و پرهیزگارىاش را به آن الهام کرد ،
﴿الشمس، 8﴾
قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَکَّاهَا (9)
که هر کس آن را پاک گردانید ، قطعاً رستگار شد ،
﴿الشمس، 9﴾
وَ قَدْ خَابَ مَنْ دَسَّاهَا (10)
و هر که آلودهاش ساخت ، قطعاً درباخت .
﴿الشمس، 10﴾
کَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا (11)
[ قوم ] ثمود به سبب طغیان خود به تکذیب پرداختند .
﴿الشمس، 11﴾
إِذِ انْبَعَثَ أَشْقَاهَا (12)
آن گاه که شقىترینشان بر [ پا ] خاست .
﴿الشمس، 12﴾
فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَ سُقْیَاهَا (13)
پس فرستاده خدا به آنان گفت : « زنهار ! ماده شتر خدا و [ نوبت ] آبخوردنش را [ حرمت نهید ] » .
﴿الشمس، 13﴾
فَکَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَیْهِمْ رَبُّهُمْ بِذَنْبِهِمْ فَسَوَّاهَا (14)
و [ لى ] دروغزنش خواندند و آن [ ماده شتر ] را پى کردند ، و پروردگارشان به [ سزاى ] گناهشان بر سرشان عذاب آورد و آنان را با خاک یکسان کرد .
﴿الشمس، 14﴾
وَ لاَ یَخَافُ عُقْبَاهَا (15)
و از پیامدِ کار خویش ، بیمى به خود راه نداد .
﴿الشمس، 15﴾
فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَ تَقْوَاهَا (8)
سپس پلیدکارى و پرهیزگارىاش را به آن الهام کرد ،
﴿الشمس، 8﴾
قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَکَّاهَا (9)
که هر کس آن را پاک گردانید ، قطعاً رستگار شد ،
﴿الشمس، 9﴾
وَ قَدْ خَابَ مَنْ دَسَّاهَا (10)
و هر که آلودهاش ساخت ، قطعاً درباخت .